«Αντώνη, βλέπω πρόβλημα...». Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι από ιδιοσυγκρασία άνθρωπος αισιόδοξος μέχρι αηδίας. Είναι όμως και άνθρωπος ευαίσθητος που η παλέτα της... φωνής του αφήνει να φανούν τα συναισθήματά του. «Δηλαδή; Τι πρόβλημα;», ρωτάει ο Σαμαράς που είναι στην Αθήνα και δέχεται το τηλεφώνημα από Βρυξέλλες. Δεν είναι αργά. Είναι μόλις περασμένες 9 το βράδυ της περασμένης Τρίτης. Αλλά ως βετεράνος της νομισματικής επιτροπής από την εποχή της δεκαετίας του '90 και ανοιχτομάτης, ο Στουρνάρας έχει καταλάβει ότι η νύχτα θα είναι μακρά - και το πιθανότερο άκαρπη.
ΕΓΩΙΣΜΟΙ. Στην πολιτική ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες και οι κόμπλες γίνονται όταν μπερδεύονται οι εγωισμοί. Στις Βρυξέλλες όλοι ξέρουν ότι η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα είναι οι μονομάχοι της συνεδρίασης. Το ξέρουν και οι δύο αντιμαχόμενοι. Εχουν πάει όμως με μεγάλη διαπραγματευτική φόρα, υπολογίζοντας ο καθένας και η καθεμία ότι η άλλη πλευρά θα υποχωρήσει.
Είναι μια αδιαλλαξία που θα πληρωθεί στο μάκρος της βραδιάς. Και αυτό γιατί η Λαγκάρντ θέλει το χρέος της Ελλάδας να είναι στο 120% του ΑΕΠ το 2020, και ο Σόιμπλε δεν θέλει με τίποτε να δώσει και άλλα λεφτά η γερμανική κυβέρνηση ενώ τρέχει ήδη μια μακρά προεκλογική περίοδος. Εμπειρος πολιτικός, ο Σόιμπλε παίζει και για το φαίνεσθαι. Θέλει δηλαδή να δείξει στη γερμανική κοινή γνώμη πόσο ανένδοτος είναι. Από πίσω είναι γεμάτος ιδέες για «έξυπνη διαχείριση» των χρημάτων που θα πάρει η Ελλάδα και για διάφορες τεχνικές διευθετήσεις που θα φέρουν τους αριθμούς εκεί που πρέπει. Ας φθάσουμε στο 2015 και βλέπουμε. Πολιτικός που τα έχει δει κατά καιρούς όλα, ο Σαμαράς δεν αιφνιδιάζεται. Μετέχοντας στην εξίσου δύσκολη διαπραγμάτευση για τις δημοσιονομικές προοπτικές της ΕΕ, δηλαδή τον προϋπολογισμό της Κοινότητας για το 2014-2020, ο έλληνας Πρωθυπουργός ξέρει ότι η Ευρώπη προσιδιάζει στη φάση αυτή με τους τριακονταετείς πολέμους.
Αν στο Eurogroup το κουπί το τραβά ο βετεράνος - και καπνιστής - Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ μαζί με τον επίτροπο Ολι Ρεν, στα του προϋπολογισμού τον ρόλο του διαιτητή παίζει μια παλιά αλεπού της Μεσοδυτικής Ευρώπης, ο Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ. Ο Σαμαράς που τον εκτιμά τον παρακολουθεί εδώ και εβδομάδες να επιχειρεί να βάλει τα δύο πόδια των Αγγλογάλλων σε ένα παπούτσι. Εν πάση περιπτώσει, η Ευρώπη δεν προσφέρει στη φάση αυτή βεβαιότητες. Αλλά η Ελλάδα έχει περάσει έναν κάβο.
Ο Πρωθυπουργός πληροφορείται τη θετική τοποθέτηση του Γιούνκερ στην αρχή της συνεδρίασης του Eurogroup. Από τις εβδομηντατόσες ενέργειες που έχει να κάνει η Ελλάδα δεν υπάρχει καμία που να μην έγινε και καμία που να εκκρεμεί. Είναι το περίφημο «72-0-0». Πολύ θετικός είναι στην εναρκτήρια τοποθέτησή του και ο Ολι Ρεν. Είναι δύο κρίσιμοι ευρωπαίοι παίκτες που το 2011 τους είχαμε και αυτούς χάσει. Τώρα μπορούν να είναι ξανά με το μέρος μας. Αλλά το πράγμα έχει χαλάσει από το τετ α τετ Λαγκάρντ - Σόιμπλε που έχει ξινίσει τη μουστάρδα.
ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑΤΑ. Ο Σαμαράς θα παίρνει όλο το βράδυ ενημέρωση από τον Στουρνάρα με τηλεφωνήματα στο φτερό, στις αρκετές διακοπές που θα γίνουν
. Η βραδιά αποκαλύπτει και άλλους φίλους της Ελλάδας. Οπως ο ιταλός διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, ο οποίος λέει ότι δεν μπορεί να περιμένουμε από την Ελλάδα να αποδώσει και να μην της αποδίδουμε εμείς αυτά που πρέπει. Πέντε μήνες μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης των τριών, ένας κρίσιμος κορμός από θεσμικούς Ευρωπαίους μπορεί άνετα να εκφραστεί υπέρ μας. Και αυτό είναι μια νίκη.
Την ίδια ώρα ο Σαμαράς επιβεβαιώνει την αναδιάταξη πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Το 2010 και το 2011 οι Ισπανοί είχαν ως κύριο επιχείρημα - και ας ήταν Σοσιαλιστής και σύντροφος του Γιώργου Παπανδρέου ο τότε πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο - ότι «εμείς δεν είμαστε σαν την Ελλάδα». Τώρα ο ισπανός υπουργός Οικονομικών Λουίς ντε Γκίντος - αυτός που είχε λάβει το SMS από τον Ραχόι «διαπραγματεύσου σκληρά, η Ισπανία δεν είναι Ουγκάντα» - είναι συγκινητικά υπέρ ημών. Και υπεράνω όλων, βέβαια, ο Γάλλος Πιερ Μοσκοβισί.
«Οταν τελειώσει κάποτε αυτή η ιστορία και βγούμε από την κρίση», λένε στον άξονα Μαξίμου και Οικονομικών, «πρέπει προς τιμήν αυτού του ανθρώπου να ονοματίσουμε μια πλατεία ή μια λεωφόρο».
Αλλά η ενεργοποίηση των μεγάλων του ευρωπαϊκού Νότου, με τους Ιταλούς από κοντά, δεν αρκεί. Και αυτό γιατί όταν η νύχτα προχωρεί και αρχίζουν να πέφτουν στο τραπέζι διάφορα αριθμητικά σενάρια για το πώς θα γίνει ο χειρισμός του ελληνικού χρέους, οι υπουργοί Οικονομικών δεν έχουν έρθει διαβασμένοι στα μαθηματικά. Μπερδεύονται, φοβούνται, δεν είναι ακριβώς σίγουροι για τις συνέπειες αυτού που θα συμφωνηθεί. Διάφοροι μικροί από «Σλ», ο Μαλτέζος, αλλά και διάφοροι Βόρειοι διστάζουν.
Η ΒΑΛΒΙΔΑ. Εμπειρος σε θέματα πολυμερών διαπραγματεύσεων και τετραπέρατος, ο Γιούνκερ παίζει ένα συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις χαρτί. Ζητεί διακοπή και μετά θέλει να βάλει στην αίθουσα τους υπουργούς άνευ συμβούλων και αριθμομνημόνων τεχνοκρατών. Να ληφθεί δηλαδή πολιτική απόφαση για να τελειώνουμε. Αλλά στο Eurogroup κάποιοι δεν τσιμπάνε και οι Γερμανοί δεν μασάνε. Αλλωστε ο Σόιμπλε - με από κοντά τον Φινλανδό και τον Ολλανδό - ανέστρεψε με το έτσι θέλω τον Οκτώβριο τη συμφωνία του Συμβουλίου Κορυφής του περασμένου Ιουνίου ότι το ΕΜS, ο μόνιμος μηχανισμός βοήθειας, θα έπαιρνε επάνω του τα 40 δισ. που χρειάζονταν οι ισπανικές τράπεζες. Ακολουθούσαν οι Ιρλανδοί με καμιά 70αριά, οπότε οι Γερμανοί επέλεξαν το «στρίβειν» - και ας τα φορτωθεί στο χρέος η Μαδρίτη.
tanea
