Επειδή συχνά αυτές τις μέρες μιλάμε περί εθνικής διαπραγμάτευσης, μου ρχεται στη μυαλό μου ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας, με τον τότε πρόεδρο να καπνίζει αρειμανίως και να χαμογελά μέσα απ΄τα μουστάκια του. Η Κύπρος μόλις είχε δρασκελίσει το κατώφλι της Ευρωπαικής Ενωσης, αλλά εταίροι και σύμμαχοι δεν είχαν χωνέψει με τίποτα την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Ετσι λοιπόν, σε μια αποστροφή του λόγου, ρώτησα τον Τάσσο που θα βρει το κουράγιο να πάει στην πρώτη σύνοδο κορυφής. Κοιτώντας με, ελαφρώς περιπαικτικά μου απάντησε χωρίς δισταγμό: «Κι εσύ τι φοβάσαι δηλαδή; Μήπως δεν με σερβίρουν τα γκαρσόνια;...»
Ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου, Δημήτρης Χριστόφιας, έχει τόση σχέση με τον Τάσσο, όση κι ο φάντης με το…ρετσινόλαδο. Τόσο ως προσωπικότητα, όσο και ως πολιτικό διαμέτρημα.
Κρυφο-ανανιστής, πολιτικάντης και ιντριγκαδόρος, ο κ. Χριστόφιας αποδείχτηκε εκτός από ανεπαρκής στην διακυβέρνηση της χώρας και καταστροφικός για την τύχη της άλλοτε πανίσχυρης κυπριακής οικονομίας. Η σημερινή προσφυγή της Λευκωσίας στο μηχανισμό οφείλεται μεν στις τεράστιες επισφάλειες που κατέγραψαν οι κυπριακές τράπεζες λόγω της ελληνικής κρίσης και του κουρέματος των ομολόγων, οφείλεται όμως και στην πρωτοφανή εκτίναξη του ελλείμματος από την πολιτική παροχών της κυβέρνησης Χριστόφιας. Ενδεικτικό είναι ότι ο σημερινός πρόεδρος παρέλαβε πρωτογενές πλεόνασμα από τον Τάσσο και μέσα σε 2-3 χρόνια το μετέτρεψε σε έλλειμμα 6-7%.
Παρόλα αυτά ο κ. Χριστόφιας δεν αντιμετώπισε την οικονομική κρίση που χτύπησε την πόρτα της Κύπρου, ούτε με πανικό, ούτε με δουλοπρέπεια. Επιστρατεύοντας διπλωματικά μέσα, στα οποία η Λευκωσία διαθέτει(σε αντίθεση με την Ελλάδα)λαμπρή παράδοση, απέσπασε ένα πρώτο δάνειο από τους Ρώσους και τώρα παζαρεύει ένα δεύτερο, χωρίς να δίνει λογαριασμό στους Γερμανούς ή σε οποιοδήποτε άλλο εκπρόσωπο της Τροίκας.
Είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι ακολουθώντας την σχολή Τάσσου, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, ο κατά τα άλλα διαλλακτικός, Δημήτρης Χριστόφιας απέρριψε μονομιάς όλες τις αιτιάσεις για το δανειακό αλισβερίσι με τη Μόσχα. Και είπε χωρίς περιστροφές ότι η χώρα του θα δανείζεται απ΄όποιον και όποτε της αρέσει, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις.
Η δήλωση Χριστόφια είναι απολύτως ενδεικτική της εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας περί εθνικής αξιοπρέπειας που έχει η αδύναμη συγκριτικά Κύπρος σε σχέση με την Ελλάδική μητρόπολη. Θυμίζω ότι όρος του πρώτου μνημονίου τον οποίο αποδέχτηκε ασμένως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ότι η Ελλάδα δεν θα μπορεί να αναζητά πηγές δανεισμού έξω από το ΔΝΤ και την Ευρωπαική Ενωση!
Πρόκειται βεβαίως για μία ασύλληπτα αποικιοκρατική αξίωση την οποία κατάπιε αμάσητη και η κυβέρνηση Παπαδήμου, ναρκοθετώντας την διαπραγματευτική τακτική της πατρίδας μας.
Η στάση του Δημήτρη Χριστόφια στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, έστω και απότοκος της περήφανης κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο Τάσσος, πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα και για την νέα ελληνική κυβέρνηση. Ας ελπίσουμε ότι όταν ο Αντώνης Σαμαράς μπορέσει να συναντήσει δια ζώσης τους δανειστές θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Πράγμα που απέφυγε προς το παρόν να κάνει με μια επιστολή υπερβολικά μετριοπαθή και…γραμματοκομιστή τον υπερήλικα πρόεδρο της δημοκρατίας.
Ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου, Δημήτρης Χριστόφιας, έχει τόση σχέση με τον Τάσσο, όση κι ο φάντης με το…ρετσινόλαδο. Τόσο ως προσωπικότητα, όσο και ως πολιτικό διαμέτρημα.
Κρυφο-ανανιστής, πολιτικάντης και ιντριγκαδόρος, ο κ. Χριστόφιας αποδείχτηκε εκτός από ανεπαρκής στην διακυβέρνηση της χώρας και καταστροφικός για την τύχη της άλλοτε πανίσχυρης κυπριακής οικονομίας. Η σημερινή προσφυγή της Λευκωσίας στο μηχανισμό οφείλεται μεν στις τεράστιες επισφάλειες που κατέγραψαν οι κυπριακές τράπεζες λόγω της ελληνικής κρίσης και του κουρέματος των ομολόγων, οφείλεται όμως και στην πρωτοφανή εκτίναξη του ελλείμματος από την πολιτική παροχών της κυβέρνησης Χριστόφιας. Ενδεικτικό είναι ότι ο σημερινός πρόεδρος παρέλαβε πρωτογενές πλεόνασμα από τον Τάσσο και μέσα σε 2-3 χρόνια το μετέτρεψε σε έλλειμμα 6-7%.
Παρόλα αυτά ο κ. Χριστόφιας δεν αντιμετώπισε την οικονομική κρίση που χτύπησε την πόρτα της Κύπρου, ούτε με πανικό, ούτε με δουλοπρέπεια. Επιστρατεύοντας διπλωματικά μέσα, στα οποία η Λευκωσία διαθέτει(σε αντίθεση με την Ελλάδα)λαμπρή παράδοση, απέσπασε ένα πρώτο δάνειο από τους Ρώσους και τώρα παζαρεύει ένα δεύτερο, χωρίς να δίνει λογαριασμό στους Γερμανούς ή σε οποιοδήποτε άλλο εκπρόσωπο της Τροίκας.
Είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι ακολουθώντας την σχολή Τάσσου, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, ο κατά τα άλλα διαλλακτικός, Δημήτρης Χριστόφιας απέρριψε μονομιάς όλες τις αιτιάσεις για το δανειακό αλισβερίσι με τη Μόσχα. Και είπε χωρίς περιστροφές ότι η χώρα του θα δανείζεται απ΄όποιον και όποτε της αρέσει, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις.
Η δήλωση Χριστόφια είναι απολύτως ενδεικτική της εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας περί εθνικής αξιοπρέπειας που έχει η αδύναμη συγκριτικά Κύπρος σε σχέση με την Ελλάδική μητρόπολη. Θυμίζω ότι όρος του πρώτου μνημονίου τον οποίο αποδέχτηκε ασμένως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ότι η Ελλάδα δεν θα μπορεί να αναζητά πηγές δανεισμού έξω από το ΔΝΤ και την Ευρωπαική Ενωση!
Πρόκειται βεβαίως για μία ασύλληπτα αποικιοκρατική αξίωση την οποία κατάπιε αμάσητη και η κυβέρνηση Παπαδήμου, ναρκοθετώντας την διαπραγματευτική τακτική της πατρίδας μας.
Η στάση του Δημήτρη Χριστόφια στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, έστω και απότοκος της περήφανης κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο Τάσσος, πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα και για την νέα ελληνική κυβέρνηση. Ας ελπίσουμε ότι όταν ο Αντώνης Σαμαράς μπορέσει να συναντήσει δια ζώσης τους δανειστές θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Πράγμα που απέφυγε προς το παρόν να κάνει με μια επιστολή υπερβολικά μετριοπαθή και…γραμματοκομιστή τον υπερήλικα πρόεδρο της δημοκρατίας.
