Είναι πλέον γεγονός. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, ακόμα και οι πιο λιπόψυχοι, ακόμα κι εκείνοι που πάντα πορεύονταν έχοντας για πυξίδα τους την πεποίθηση ότι αυτό που ζουν στο παρόν δε θα τελειώσει ποτέ, όλοι μα όλοι συνειδητοποιούν πλέον πως το ποτάμι πίσω δε γυρίζει. Έφτασε η ώρα, επικαλούμενοι τον Καβάφη, να «αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνουμε». Δύσκολη η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας κι ακόμα πιο δύσκολη η χάραξη μιας νέας πορείας, μέσα σ’ έναν άγνωστο και δυσοίωνο κόσμο που ξανοίγεται μπροστά μας.
Τα άλλοτε παραδοσιακά όπλα, εκείνα που η μακρά περίοδος της «φούσκας» των παχέων αγελάδων εξουδετέρωσε και έριξε στη φορμόλη, τα όπλα της ψυχικής καλλιέργειας και του συναισθηματικού πλούτου, είναι τα μόνα που μπορούν να αποτελέσουν το «φωτεινό μονοπάτι» για την αναζήτηση μιας «νέας Ιθάκης», μακριά από τις «Σειρήνες» του υπερκαταναλωτισμού και την «Κίρκη» της υλικής ευμάρειας.
Καλούμαστε λοιπόν όλοι, με ό, τι πραγματικό έχουμε μέσα μας, με τις σταθερές εκείνες αξίες που δεν επηρεάζονται από οικονομικούς δείκτες, spreads και ασφάλιστρα κινδύνου, να βρούμε νέους τρόπους αντιμετώπισης της ζωής και να σκύψουμε σε ό, τι πραγματικά έχει σημασία. Ο Θουκυδίδης, έλεγε, παραθέτοντας τη δημηγορία ενός Κορίνθιου, ότι «δε θα ήταν πρέπον να χάσετε με τον πλούτο, τα όσα αποκτήσατε χάρη στη φτώχεια». Δυστυχώς, στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στον «ανεπτυγμένο» κόσμο, όχι απλώς τα χάσαμε, αλλά επιπλέον τα απαξιώσαμε.
Και φτάσαμε στο σημείο να χλευάζουμε ή ακόμα και να επιθυμούμε τον αφανισμό εκείνων που τολμούσαν να μας ξυπνήσουν απ’ τον μεθυστικό λήθαργο της υλικής εποποιίας που βιώναμε. Για να φτάσουμε τελικά σήμερα, να ξυπνάμε όχι με τη φωνή βοώντος εν τη ερήμω των λίγων εκείνων «ενοχλητικών» που προσπαθούσαν να μας ανοίξουν τ’ αυτιά και τα μάτια, αλλά με τον πάταγο των συνεχόμενων μέτρων που εφαρμόζονται κατά δικαίων και αδίκων.
Άραγε, πόσοι από μας θυμούνται, στο μακρινό πια 2004, χρονιά, όχι ενός, αλλά πολλών «πεδίων δόξης λαμπρών» για την Ελλάδα, τον διακεκριμένο αθλητικογράφο Φίλιππο Συρίγο να «ξελαρυγγιάζεται» για να μας κοινωνήσει την αφανή πλευρά των Ολυμπιακών Αγώνων, του ντόπινγκ και της σαπίλας στον χώρο του ποδοσφαίρου; Κι ακόμα χειρότερα, πόσοι από μας πόνεσαν πραγματικά μαζί του, όταν τα μαχαίρια του παρακράτους, προσπάθησαν, με τη συνένοχη σιωπή όλων μας, να κλείσουν μια για πάντα το στόμα του, επειδή «τόλμησε», σε καιρό εθνικής αλαζονείας και υπεροψίας για τα δήθεν «κατορθώματα» των Ελλήνων, να πει στον κόσμο την ωμή αλήθεια;
Δυστυχώς, η Ιστορία στη χώρα μας έχει αποδείξει ότι η συνειδητοποίηση είναι πάντα απότοκο της καταστροφής.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τίποτα σήμερα δε θυμίζει το χθες, κι έτσι, καλούμαστε όλοι να χτίσουμε απ’ την αρχή τον κόσμο γύρω μας. Τα οικονομικά μέτρα, όμως, είναι το λιγότερο επώδυνο που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε. Το μεγάλο στοίχημα είναι πώς θ’ αντιμετωπίσουμε τη σαπίλα, η οποία, αφού χάθηκε ο «χρυσός τάπητας» κάτω απ’ τον οποίον κρυβόταν τόσα χρόνια, έρχεται με ορμή και συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της.
Η αποκάλυψη αυτής της σαπίλας, ωστόσο, και το χάος που τη διαδέχεται, παρουσιάζουν τρομερές ευκαιρίες. Όπως για παράδειγμα ότι τώρα πια, μπορείς να πεις απενεχοποιημένα ότι πας στο Σύνταγμα, πας στην πορεία, συμμετέχεις στην απεργία, χωρίς να θεωρηθείς «αδιόρθωτος», «παραστρατημένος», «κολλημένος κουκουές», «περιθωριακός» και άλλα τέτοια επίθετα με τα οποία στόλιζαν μέχρι πρότινος τους πιο πολιτικοποιημένους, οι «βολεμένοι», «προοδευτικοί», «νοικοκυραίοι», οι οποίοι σήμερα είναι οι πρώτοι που συντάσσονται με το κίνημα των «αγανακτισμένων».
Σήμερα, μπορείς να πεις ότι είσαι φτωχός χωρίς να ντρέπεσαι· το πιθανότερο, μάλιστα, είναι να εισπράξεις από τον περίγυρο ματιές κατανόησης κι αλληλεγγύης.
Σήμερα, μπορείς να πιεις μια μπίρα στο παγκάκι μιας πλατείας, απορρίπτοντας στην πράξη την εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής σου, χωρίς να θεωρείσαι πλέον πρεζάκιας, μετανάστης, αλήτης, αργόσχολος.
Σήμερα, μπορείς να βγεις και να διεκδικήσεις τα πάντα, δεδομένου ότι όλα είναι ανοιχτά, όλα είναι ρευστά, όλα γίνονται προϊόν διαπραγμάτευσης. Ο ποδηλάτης, ο πεζός, τα ΑμΕΑ, η μαμά με το καρότσι μπορούν να διεκδικήσουν τον χώρο τους στην πόλη· η επαρχία, την επιστροφή των τέκνων της στα πάτρια εδάφη. Οι διεκδικήσεις μπορούν να πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να ζουν διαφορετικά.
Οι τέχνες μπορούν να ξεφύγουν απ’ τη μεμψιμοιρία της έλλειψης βοήθειας απ’ την πολιτεία και να επικεντρωθούν στην αληθινή επικοινωνία, προκρίνοντας τη φαντασία και τη δημιουργικότητα έναντι της κρατικοδίαιτης νοοτροπίας. Ο αθλητισμός μπορεί να επιστρέψει στις ρίζες της ευγενούς άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού, κλείνοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τους «χαπακωμένους υπερανθρώπους» και τους στρατούς των ηλιθίων, που άγονται και φέρονται από αποκρουστικούς προέδρους της διαπλοκής και του στησίματος.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να αντιστρέψουμε τους όρους του παρελθόντος, προτάσσοντας τις οικουμενικές, πανανθρώπινες αξίες της αλληλεγγύης, της αξιοκρατίας, της αληθινής δημοκρατίας, ενάντια στην ιδιοτέλεια, τον νεποτισμό και τη σύγχρονη κοινοβουλευτική δικτατορία.
Από το χάος προέρχεται η τάξη. Έτσι, από το χάος που τώρα βασιλεύει, θα προέλθει μια νέα τάξη πραγμάτων, στη δημιουργία της οποίας, καλό θα ήταν να συμβάλουμε όλοι μας. Ας αρπάξουμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε στην ανοικοδόμηση, ώστε το καινούργιο οικοδόμημα να εκπροσωπεί και όσους μέχρι σήμερα δεν είχαμε φωνή. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν…
http://www.pragmatikotita.gr
